Een lange tijd geleden, op een plek hier ver vandaan, leefde een gezin met drie kinderen. Ze waren gelukkig, en hun leven voelde bijna perfect. 

   Door een speling van het lot erfde het gezin drie huizen. De ouders beloofden hun drie kinderen ieder een huis. Ze mochten er in trekken als ze volwassen waren. 

 De kinderen waren zeven, vier en twee toen er nog een kindje geboren werd. Het gezin was zielsgelukkig, nu voelde het compleet. Ieder van de kinderen, hoe jong ze ook waren, had een duidelijke persoonlijkheid. 

 De oudste was een meisje genaamd Adira. Ze was sterk en beschermend over haar broers en de baby. Ze zorgde ervoor dat er niks met hen kon gebeuren als zij in de buurt was. 

 Na haar kwam er een jongetje, Cody. Hij was vriendelijk, behulpzaam en open. Hij hield van muziek en zingen en speelde en zong graag voor zijn broertje en zus, en later ook voor de baby.

Het jongste broertje heette Dren, en met zijn aanstekelijke lach voelde iedereen zich snel thuis bij hem. Het gelukkigst was hij als hij buiten was, omringd door bomen en bloemen.

 Het vierde en jongste kindje noemde de ouders River. Het kindje had bijzondere, grijze ogen. Ze leken te veranderen met het licht, of vanuit de hoek waaruit je keek. Soms leken ze net zo bruin als die van hun zus. In het licht leken ze soms meer felblauw, net als die van Cody. Als het dan begon te schemeren zouden mensen echter zweren dat ze groen waren, net als die van Dren. 

 De kinderen groeiden samen gelukkig op. Ze speelden graag met elkaar en hielpen elkaar met alles. De dagen vlogen voorbij, warme en uitbundige zomerdagen gingen over in zachte, gezellige winterdagen. De jaren vlogen voorbij en de ouders zagen hun jonge kinderen opgroeien tot zelfstandige jongeren en volwassenen. 

 Toen Adira 21 was, vond ze de persoon met wie ze haar leven wilde delen. Samen met haar nieuwe partner trok ze in het eerste huis dat haar ouders geërfd hadden. 

 Zij en haar partner waren erg gelukkig, maar het contact met haar familie werd minder. De andere kinderen speelden nog steeds graag samen, en hielpen elkaar waar dat kon. 

 Op een dag waren de drie jongste buiten aan het spelen toen River plotseling verdween. De broers zochten het hele bos af, maar nergens waren ze te vinden. 

 In een opwelling stelde Cody voor om het aan Adira te vragen. Ze had hen alle drie altijd beschermd, misschien wist zij wel raad?

 De broers liepen het hele stuk door de bos, en het laatste stukje langs de bergrand. Ze klopten aan bij het huis waar hun zus woonde en tot hun verbazing deed niemand minder dan River de deur open. 

 De broers waren met stomheid geslagen, maar River lachte enkel toen ze de deur open hielden. ‘Kom binnen! Het werd tijd dat jullie hier eindelijk eens kwamen. Het is zo lang geleden dat we compleet waren..’

  Het was waar wat River had gezegd. Er waren al bijna vijf maanden voorbij gegaan sinds ze alle vier bij elkaar geweest waren. 

  De drie besloten om een nachtje bij hun zus te blijven slapen en een dienstbode werd op pad gestuurd om het hun ouders te laten weten. 

 Adira en haar partner kookten heerlijk, en ’s avonds werden er herinneringen opgehaald over de avonturen van de vier. 

 De volgende ochtend vertrokken de drie jongste kinderen, met de belofte om beter contact te onderhouden. 

 Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Maar iedere keer dat er te veel tijd tussen dreigde te zitten verdween River, om dan bij hun zus op te duiken.  

 Zo ging het lange tijd verder. De jaren gingen voorbij, en ook Cody en Dren verlieten het huis. Beiden gingen ze in één van de aan hun beloofde huizen wonen. Negen jaar ging voorbij, en River woonde nu als enige nog in hun ouderlijk huis met hun ouders.

  Van tijd tot tijd stond River op de stoep bij een broers of zus. Dan nodigde ze de andere twee uit en was het even weer net als vroeger. De relatie tussen de kinderen – nu allen volwassen – bleef sterk. 

  Op een mooie zomerdag vielen er bij Adira, Cody en Dren een bruine envelop op de mat. Het was een uitnodiging van River, met de vraag of ze weer een keer bij hun ouders op bezoek wilde komen. Ze werden gemist in het ouderlijk huis, en het was alweer even geleden sinds ze elkaar gezien hadden. 

 River wachtte geduldig, maar niemand kwam. Toen ze een brief na stuurden waren de antwoorden dat ze ‘te druk’ waren, of er was simpel ‘geen tijd voor dit soort dingen’. Toch hielden ze nog hoop. Voor vier dagen wachtten ze. 

 Nog steeds kwam er niemand. 

 Boos, verdrietig, en teleurgesteld trok River alleen het bos in. Dit keer zonder ergens aan te kloppen. Dit keer zonder iemand uit te nodigen. 

 Hoe goed de andere drie later ook zochten, nooit was er meer een spoor te vinden van het jongste kind. Wat er precies gebeurt is, zal niemand ooit weten. 

Adira dacht dat ze boos weggelopen zijn, ergens anders een nieuw leven begonnen. Dren vreesde het ergste, maar Cody bleef geloven dat River nog ergens was, wachtend tot de andere drie elkaar weer zouden vinden..