Erg lang geleden, in het oude annoon waren er eens een pauw en een leeuw.

Deze pauw en leeuw hadden samen al heel veel meegemaakt maar miste allebei wel iets.

De pauw had namelijk helemaal geen staartveren meer waardoor die zichzelf lelijk vond & de leeuw was al zijn manen kwijtgeraakt waardoor hij zich niet meer sterk voelde!

 

Op een avond zaten de pauw en de leeuw naar de sterren te kijken net als alle dieren in het bos en toen zagen ze hun oplossing; een vallende ster!

De pauw en de leeuw schreeuwden het uit van geluk en in koor zeiden ze “IK WENS” maar toen stopte ze abrupt.

“Jaaa van wie is de wens nou” zei de pauw,

“Ja ik weet het eigenlijk niet zo goed” zei de leeuw

"We kunnen het aan de beer vragen!” zeiden ze in koor.

De beer was de oudste en meest wijze van het bos, aan de beer kon alles gevraagd worden.

 

Aangekomen bij de beer legden de twee het haarfijn uit.
"Hmmm" gromde de oude beer, "Wat jullie moeten doen is kijken wie de wens het meeste waard is en aan het einde weet je wie de wens mag afmaken”.De pauw en de Leeuw keken elkaar een beetje bang aan, ze waren zulke goede vrienden, zou dit het niet verpesten? maar de beer verzekerde ze van niet.

Zo gezegd zo gedaan, de beer gaf ze hun eerste opdracht; ze moesten de grootste en zwaarste tak zoeken en deze naar de beer toe brengen.
De pauw zocht en zocht en kon genoeg takken vinden maar de pauw was niet sterk genoeg om ze mee te pakken en kwam met lege vleugels terug.
Voor de leeuw was dit natuurlijk een makkie en die kwam dan ook zingend terug bij de beer:
“oh wat raak oh wat raak de grootste en zwaarste tak zoeken is voor mij een makkelijke taak”

De beer was onder de indruk en gaf ze dan ook hun tweede taak:
Ze moesten zo snel mogelijk een trog vol met bessen leegeten.

De pauw dacht: "Dit is mijn kans, ik vind bessen zo lekker en niemand pikt ze zo snel als mij!” De pauw pikte zo snel als ze kon maar ze hoorde de leeuw weer zingen:

”oh hik oh hik niemand verslindt bessen zoals ik”, de leeuw deed zijn bek open en in één grote hap waren alle bessen weg.

 

De pauw dacht verslagen: "op deze manier krijg ik natuurlijk nooit die wens."

De beer gaf ze hun derde en laatste opdracht “wie het snelste om het bos gerend is en weer terug is die wint alles”

De pauw ging het proberen maar was al vrij zeker van haar verlies. 

De pauw en de leeuw begonnen allebei zo hard te rennen als ze konden maar al snel hoorde de pauw ver voor haar: 

"Geen rem, geen rem, geen rem, kijk maar goed uit zo snel als dat ik door dat bos ren”.

 

Eenmaal terug bij de beer was het wel duidelijk, de leeuw had alles met vlag en wimpel gewonnen dus de beer verklaarde dat de wens van de leeuw was. 

De leeuw was door het dolle “jaa ik heb de wens hallidiadijo”

maar toen de leeuw zijn wens wilde maken zag hij zijn favoriete vriendin de pauw met haar ogen dicht en het verdriet was van haar gezichtje af te lezen.

De leeuw dacht nog een keer na en zei toen “IK WENS…..”

 

Toen de pauw haar ogen open deed, verwachten ze de leeuw daar te zien staan met zijn kop vol met haren maar niks was minder waar!

De leeuw was nog steeds kaal en wat was dit, achter zich zag de pauw het mooiste pak met staartvleugels, nog mooier dan dat ze ooit had kunnen dromen!

De pauw zei: "Maar leeuw, de wens was van jou?"

“Dat klopt” zei de leeuw, "ik heb geen grote manen nodig om mij de sterkste van het bos te voelen, dat weet ik nu." “Maar jij, jij verdient het om de mooiste van het bos te zijn."

"Dan weet ik het goed gemaakt Leeuw, dan ga ik op je rug staan en dan zijn we samen de mooiste & de sterkste van het bos!”

En zo trokken de pauw en de leeuw het grote bos weer in!